Reita szybkim krokiem wpadÂł do kuchni. DostawaÂł sporo kar za kradziesz jedzenia, ale tym razem nie da siĂŞ zÂłapaĂŚ nikomu, UnikajÂąc kuchareczek i kucharzy mknÂąc jak cieĂą, przemykaÂł w stronĂŞ wspaniaÂłej szawki z ukochanymi sÂłodyczami. Nie byÂł gruby. Mimo sporzywania sporej iroÂści jedzenia, treningi uksztaÂłtowaÂły na jego chudej klatce piersiowej zarys miĂŞÂśni.Szybkim ruchem wskoczyÂł na grzejniki (te nad kuchenkami)  i zgrabnie przeskoczyÂł do swojej wymarzonej szafki. Jednak coÂś, a raczej ktoÂś mu przeszkodziÂł. DuÂży postawny chÂłopak z czarnymi wrĂŞcz wÂłosami zasÂłaniaÂł mu dostĂŞp do szafki, trzymajÂąc rĂŞce na klatce piersiowej. ChciaÂł go omin¹Ì, ale ten za kaÂżdym razem mu przeszkadzaÂł.
- MĂłgÂłbyÂś siĂŞ przesun¹Ì,  kochaniutki ? - mrukn¹³, wyciÂągajÂąc rĂŞce za ramiĂŞ nieznajomego, jak dziecko,  chcÂące pochwyciĂŚ zabranego misia.

Prychn¹³, Nie wiedzia³, a raczej nie obchodzi³o go kim jest czerwonooki. Mia³ to w swoim piêknym, arystokratycznym ty³eczku.Odepchniêt od szawki zachwia³ siê lekko. Mê¿czyzna go zdeerwowa³. Gdyby nie to, ¿e pilnowa³ kuchni to by mu te jego w³oski na g³ówce powyrywa³.
- Nie za bardzo wiedziaÂłem kto go ma, ale teraz wiem, Âże ma go tylko jakiÂś czerwonooki mÂądrala.
OdpyskowaÂł na temat dyÂżuru chÂłopaka. ByÂł strasznie nadĂŞty. Gdyby tylko brunet daÂł mu Âżelki, odczepiÂłby siĂŞ, ale nie to nie. PolecÂą hejty. Ale jeszcze nie teraz.
- Pozwól mi przejœÌ. Nie bêdê ratowa³ swojego seksownego i zacnego ty³eczka. Nie jestem tchórzem.

Uspokoi³ siê, wiedzia³, i¿ ch³opak cieszy siê, widz¹c jego nerwy. Mo¿liwe, ¿e mia³ o sobie zbyt wysokie mniemanie, ale no có¿, trudno.
- MoÂżliwe, marzenia, marzeniami
Zaœmia³ siê. Tajemniczy ch³opak. Uœmiechn¹³ siê chytrze,
- A teraz misiu-pysiu, pozwĂłl, Âże przejĂŞ, bo ja, biedne dzieciÂątko jestem gÂłodny
Jêkn¹³, kiedy brzuch mu zaburcza³. Ostatni straci³ i trzy dni nic nie jad³, bo by³ chory, a jak wruci³z mu chêÌ do ¿ycia, taki dupek mu staje na drodze do jddzonka.

StaÂł uparty w miejscu. OparÂł siĂŞ o najbliÂższÂą rzecz. ZakÂładajÂąc rĂŞce na klatkĂŞ piersiowÂą, staÂł i czekaÂł jakby nigdy nic.
- Poczekam, a¿ dasz mi przejœÌ. Zaryzykujê.
Prychn¹³. ZdenerwowaÂł siĂŞ, a na jego twarz wstÂąpiÂł czerwieĂą zÂłoÂści. ZadarÂł nosek, czego oczywiÂście nie byÂło widaĂŚ. PoprawiÂł przepaskĂŞ na nosie i dmuchn¹³ na wÂłosy zasÂłaniajÂące mu widzenie.  Powinien byÂł je Âści¹Ì. Ale zostawiÂł, bo Uruha kochaÂł jego fryzurĂŞ. KochaÂł teÂż sÂłodycze i lubiÂł ryzyko. Tak samo jak Reita.

Reita równie¿ nie mia³ w zwyczaju przegrywaÌ, i tym razem nie zamierza³. By³ g³odny. Nie rozumia³ dlaczego tamten ch³opak by³ taki okropny. Chcia³ jeœÌ. I zje.
BaÂł siĂŞ wĂŞÂży, kiedyÂś jeden go ugryzÂł w dzieciĂąstwie, ale i tak nie zamierzaÂł odpuÂściĂŚ.
- Nie wiem za kogo wy siê macie, ale ja jestem cholernie g³odny i zamierzam zjeœÌ TERAZ.
Prychn¹³ na ch³opaka i wê¿a, kieruj¹c siê w stronê szafki. Nie zamierza³ odpuœciÌ. Skrzywi³ siê. Musia³ coœ przek¹siÌ.

Pisn¹³ kiedy w¹¿ klapn¹³  koÂło niego.  ByÂł przeraÂżony, ale mimo wszystko chciaÂł cukierki. Nie zamierzaÂł siĂŞ stÂąd ruszyĂŚ. PrzeszedÂł pod ramieniem chÂłopaka i szybko otworzyÂł szawkĂŞ, lecz znowu mu przeszkodzono.
- Nie moÂżesz mi poprostu daĂŚ czegoÂś do jedzenia?! Jestem gÂłodny, dupku, a nie jadÂłem od trzech dni!
Wrzasn¹³ wrêcz, szarpi¹c siê i próbuj¹c uderzyÌ ch³opaka. Nie by³o to zbyt m¹dre, bo nie by³ zbyt silny. Niestety czerwonooki by³ silniejszy.

PopatrzyÂł na bruneta ze zdziwieniem. Nie spodziewaÂł siĂŞ, Âże tamten niemiÂły i zÂłoÂśliwy dupek da mu cokolwiek do jedzenia. PodszedÂł do niego i przytuliÂł go.
-DziĂŞkujĂŞ
Uœmiechn¹³ siê delikatnie i jak to w Japonii mieli w zwyczaju, uk³oni³ siê delikatnie, a nawet z lekk¹ jeszcze niepewnoœci¹ pog³aska³ jego wê¿a.

Na dzisiaj ju¿ koniec treningu - pomyœla³a, kieruj¹c siê w stronê kuchni. W lesie spêdzi³a czas przez oko³o dwie i pó³ godziny. Czyli tak jak zawsze. Chocia¿ zdarza³o siê, ¿e bywa³a d³u¿ej. Có¿... Gdyby nie deszcz, to mo¿e d³u¿ej by potrenowa³a. Ale mówi siê trudno. Jutro te¿ jest dzieù. Gdy wesz³a do akademii, nie posz³a od razu do pokoju, by siê przebraÌ. Najpierw musia³a siê napiÌ zimnej wody. Id¹c tak, w miêdzy czasie ziewne³a krótko. Po kolacji pójdê chyba od razu spaÌ. Zbli¿aj¹c siê do celu, dostrzeg³a, ¿e z kuchni wype³za w¹¿ który, na szczêœcie, min¹³ dziewczynê.
- Ciekawe, kto jest jego wÂłaÂścicielem. - mrukneÂła cicho.
Zaraz potem nacisneÂła dÂłoniÂą na klamkĂŞ, tym samym wchodzÂąc do kuchni. Nie spodziewaÂła siĂŞ, Âże kogoÂś tutaj spotka o tej porze.  Bez sÂłowa ominĂŞÂła dwĂłjkĂŞ chÂłopakĂłw, kierujÂąc siĂŞ od razu do szafki.

ZerkneÂła w stronĂŞ szatyna, z uniesionÂą brwiÂą do gĂłry. WestchneÂła jedynie, wzruszajÂąc ramionami. No tak, zapomniaÂła, Âże w tej szkole obowiÂązujÂą warty.
- MyÂślĂŞ, Âże nikt nie bĂŞdzie zÂły, jeÂśli wezmĂŞ tylko wodĂŞ.
Zamiast do szafki, skierowa³a siê do lodówki. W koùcu to tam na pewno bêdzie zimna woda. Nie oci¹gaj¹c siê zbytnio, otworzy³a, a nastêpnie d³oni¹ siêgne³a po ma³¹ butelkê wody. Jeœli z powodu durnej wody, Ci kucharze bêd¹ robiÌ awanturê, to... - nawet nie dokoùczy³a swojej myœli. Zamknê³a tylko lodówkê. W tym samym momencie us³ysza³a syczenie wê¿a, odwróci³a g³owê nieco w bok. Tak jak myœla³a - to ten sam w¹¿. Najwidoczniej wróci³ do swojego w³aœciciela. Odwróci³a siê, ponownie napotykaj¹c wzrok ch³opaka.
- Widzisz? Chyba z tego powodu nie bĂŞdÂą robiĂŚ awantury. - mrukneÂła obojĂŞtnym tonem gÂłosu, wskazujÂąc na butelkĂŞ.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-10 14:58:10)

- Eh... Chyba zbyt powaÂżnie bierzesz swojÂą rolĂŞ do serca. - mruknĂŞÂła cicho, wywracajÂąc przy tym oczami.
Nie czekajÂąc zbyt dÂługo, odkrĂŞciÂła nakrĂŞtkĂŞ, by bez Âżadnych przeszkĂłd mĂłc siĂŞ spokojnie napiĂŚ. UpiÂła pierwszego Âłyka, po czym otarÂła wierzchem dÂłoni usta. WidzÂąc ponownie wzrok chÂłopaka, zmarszczyÂła jedynie brwi. Czy coÂś robiÂła nie tak? Tak dziwnie siĂŞ patrzy. CzarnowÂłosa jednak zlekcewaÂżyÂła sprawĂŞ, wzruszajÂąc mimowolnie ramionami. ChoĂŚ jedno pytanie nasuwaÂło jej siĂŞ.
- Ty jesteÂś szkolnym prefektem, prawda?
K¹tem oka, brunetka zerkne³a w stronê wê¿a. Swoj¹ drog¹ ciekawe, co porabia Renfri... Minako nigdy nie zabiera³a kotki na treningi. Kto wie, co mog³oby siê staÌ temu czarnemu futrzakowi. Poza tym... Znaj¹c szczêœcie dziewczyny, kotka mog³aby specjalnie zgubiÌ siê w lesie. Tylko wtedy, gdyby w³aœcicielka nie zrobi³a by nic po jej myœli. Tak, Renfri ma doœÌ... specyficzny charakter.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-11 00:59:12)

- Nie chwalÂąc siĂŞ... - cicho powtĂłrzyÂła, po czym z powrotem powrĂłciÂła wzrokiem na chÂłopaka - Tak jakoÂś. MoÂże z ciekawoÂści, a moÂże i nie.
Mówi¹c to, przechyli³a g³owê w bok. Gdy w¹¿ znów zasycza³, nawet nie zerk³a na niego. Ale trzeba przyznaÌ, ch³opak ma dobry wp³yw na swojego zwierzaka. Nie ka¿dy potrafi uspokoiÌ je tak szybko. Albo wp³ywaÌ tak... koj¹co. A przynajmniej nie ona. Stoj¹c tak, ponownie upi³a ³yk wody. Chyba powoli czas siê zbieraÌ.

Dziewczyna posta³a tak jeszcze kilka minut, wpatruj¹c siê w pod³ogê i myœl¹c... w³aœciwie, to o niczym nie myœl¹c. Tylko po prostu sta³a, trzymaj¹c w d³oniach butelkê. Nawet nie zwraca³a ju¿ zbytnio uwagi na ch³opaka, który z reszt¹ postanowi³ ju¿ i tak pójœÌ.
- Um, do zobaczenia. - wymamrotaÂła.
Jeszcze przez krótk¹ chwilê tak sta³a, a¿ w koùcu pod wp³ywem dziwnego spojrzenia jednego z kucharzy, czarnow³osa uœmiechnê³a siê przepraszaj¹co, a nastêpnie równie¿ wziê³a swój posi³ek, dziêkuj¹c rzecz jasna za niego. Musia³a siê teraz udaÌ do pokoju, by siê przebraÌ i odœwie¿yÌ, wiêc co jej szkodzi³o równie¿ zjeœÌ tam. Dlatego te¿, gdy wysz³a z kuchni, od razu skierowa³a siê w wyznaczony kierunek.
[zk]