Jak widaĂŚ, dziewczyna chyba nie umiaÂła usiedzieĂŚ w miejscu powiÂązanym z jakimkolwiek treningiem. Jakby nie byÂło, z jednego wrĂłciÂła jakieÂś czterdzieÂści minut temu. Minako jednak nie wiedziaÂła co ze sobÂą zrobiĂŚ. Nie miaÂła ochoty posiedzieĂŚ w zaciszu swojego pokoju, a pĂłjÂście spacerkiem w stronĂŞ pola treningowego byÂło chyba dobrym pomysÂłem.
- Meeeoow~!
SÂłyszÂąc dosyĂŚ gÂłoÂśne miaukniĂŞcie, czarnowÂłosa zatrzymaÂła siĂŞ na moment, a nastĂŞpnie odwrĂłciÂła do tyÂłu. Jej oczom ukazaÂł siĂŞ nie kto inny niÂż czarny futrzak.
- Renfri, co Ty tutaj robisz. - mrukneÂła cicho, spoglÂądajÂąc na kotke.
Ta zaœ podrepta³a wprost do w³aœcicielki, ocieraj¹c siê o jej kostkê. Aizawa jak widaÌ by³a tak zamyœlona, ¿e nie zauwa¿y³a, ¿e zwierzak poszed³ z ni¹. Có¿... Skoro chcia³a z ni¹ iœÌ, to niech ju¿ idzie. Bêdzie musia³a jedynie uwa¿niej j¹ pilnowaÌ. Po paru minutach, by³y ju¿ na miejscu. Czerwono oka delikatnie nacisne³a klamkê i popchnê³a furtkê. Na pró¿no by³y jej starania, by niepostrze¿enie wejœÌ do œrodka, gdy drzwiczki dosyÌ g³oœno skrzypia³y. Jakie by³o jej zdziwienie, gdy us³ysza³a czyjœ g³os.
- Are...? - dziewczyna odwrĂłciÂła siĂŞ, zauwaÂżajÂąc przy okazji blondyna, ktĂłrego niedawno widziaÂła w kuchni - Um, witam... panicza.
Czy to byÂło odpowiednie sÂłowo? Chyba tak. PrawdĂŞ mĂłwiÂąc nie spodziewaÂła siĂŞ, Âże kogoÂś tu zastananie.

Renfri, zaciekawiona, podreptaÂła parĂŞ krokĂłw do przodu, nie spuszczajÂąc z oczu papugi. Gdyby nie to, Âże byÂła w locie, zapewne postanowiÂłaby "zaprzyjaÂźniĂŚ" siĂŞ.  KÂątem oka zerknĂŞÂła w stronĂŞ kotki, upewniajÂąc siĂŞ, Âże nic nie kombinuje. Lepiej mieĂŚ jÂą na oku. CzarnowÂłosa westchnĂŞÂła, wracajÂąc spojrzeniem na chÂłopaka, ktĂłry... unosiÂł siĂŞ parĂŞ centymetrĂłw nad ziemiÂą. No tak. PrzecieÂż tutaj wiĂŞkszoœÌ osĂłb pewnie tak potrafi... - pomyÂślaÂła, przyglÂądajÂąc siĂŞ uwaÂżnie. Nadal nie przyzwyczaiÂła siĂŞ do tego wszystkiego. Mimo, Âże trochĂŞ czasu juÂż minĂŞÂło. Aizawa wierzchem dÂłoni na moment zakryÂła oczy. BÂłysk pojawiajÂącej bÂłyskawicy na moment przyÂświeciÂł jej wzrok, ale juÂż po chwili wszystko wrĂłciÂło do normy. Trzeba przyznaĂŚ, czerwono oka byÂła pod wraÂżeniem caÂłym tym "pokazem". MoÂże to dlatego, Âże nigdy wczeÂśniej nie miaÂła z czymÂś takim do czynienia. Futrzak widzÂąc to wszystko, napuszyÂł siĂŞ lekko, cofajÂąc siĂŞ, aÂż w koĂącu chowajÂąc siĂŞ za nogami wÂłaÂścicielki. Ta kucajÂąc, pogÂłaskaÂła kotkĂŞ, aby jÂą uspokoiĂŚ.
- Minako, mi rĂłwnieÂż. - wymamrotaÂła.
Jakby nie byÂło - rĂłwnieÂż wypadaÂłoby siĂŞ przedstawiĂŚ.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-12 21:09:39)

Có¿ poradziÌ. Dziewczyna nadal czu³a siê nieswojo odk¹d sta³a siê nieco "inna". Dlatego wszystkie ró¿norodne "cuda", z którymi wczeœniej nie mia³a do czynienia by³y dla niej czymœ... ciekawym, interesuj¹cym, czy te¿ niesamowitym. Mo¿e z czasem siê to zmieni. A mo¿e i nie. Wszystko siê jeszcze oka¿e. Renfri powoli ju¿ siê uspokaja³a. Nie ma siê co dziwiÌ kotce - przecie¿ równie¿ nie by³a przyzwyczajona do takich widoków. Poza tym, zanim trafi³y tutaj, to nie raz by³o tak, ¿e podczas burzy chowa³a siê do ³ó¿ka w³aœcicielki. S³ysz¹c wo³anie, kotka wychyli³a minimalnie g³ówkê, zerkaj¹c swoimi zielonymi oczami w stronê ch³opaka. Widz¹c w jego d³oni szynkê, oczka jakby siê zaœwieci³y. Na pocz¹tku, futrzak nieœmia³o drepta³ w jego stronê. A potem jak wystartowa³... Ju¿ wêdlina by³a jej. Zaœ Minako cicho zaœmia³a siê na ten widok. Ca³a Renfri. Jedzeniem, to ona nigdy nie pogardzi.
- DziĂŞkujĂŞ. - rĂłwnieÂż podniosÂła siĂŞ do pozycji stojÂącej - RzeczywiÂście, czarne koty majÂą w sobie to... "coÂś".
Od zawsze podobaÂły jej siĂŞ takie koty. Dlatego, gdy tylko dostrzegÂła na ulicy kotkĂŞ, bez Âżadnego zawahania, przygarnĂŞÂła jÂą do swojego domu.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-12 22:01:00)

Jak by³a ma³a, to zawsze pragnê³a mieÌ zwierzaki w domu. Ale tego ¿yczenia, jej rodzice z ³atwoœci¹ potrafili odmówiÌ. Dlatego zadowa³a siê owym kontaktem bêd¹c w Zoo, czy te¿ na przyk³ad u kole¿anki. Dlatego zdziwi³a siê, gdy rodziciele pozwolili przygarn¹Ì jej Renfri. Spojrzeniem, które by³o utkwione w kotce, przenios³a z powrotem na swojego rozmówcê.
- MoÂżna tak powiedzieĂŚ. - odparÂła.
W sumie dwa tygodnie nadal mogÂły zaliczaĂŚ siĂŞ do okreÂślenia "nowy", lecz niekoniecznie. Na propozycje chÂłopaka, czarnowÂłosa wzruszyÂła ramionami. Szczerze powiedziawszy nie wiedziaÂła, czy chciaÂłaby siĂŞ nauczyĂŚ coÂś nowego.
- Jestem doœÌ... oporn¹ uczennic¹, jeœli chodzi o te sprawy... - wymamrota³a, przenosz¹c wzrok gdzieœ na bok.
Taka prawda. Nawet Anabell miaÂła na poczÂątku z niÂą problemy.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-13 00:18:17)

Rozmawiaj¹c z dziewczyn¹, wyczu³, ¿e ktoœ ich obserwuje. Chwyci³ mocniej ³uk i wyci¹gn¹³ szybkim ruchem strza³ê. Odwróci³ siê na piêcie i wycelowa³ w przeciwnika. Zauwa¿ywszy, ¿e by³ to prefekt naczelny opuœci³ ³uk , a strza³ê schowa³. Z wyrazami szacunku uk³oni³ siê lekko.
- Przepraszam za moje zachowanie, panie prefekt. - kiwn¹³ g³ow¹ w jego stronê. Có¿, by³ niekulturalny. Nie powinno siê celowaÌ w kogoœ od tak. Ale... Myœla³ povprostu, ¿e to ten mê¿czyzna, przez którego le¿a³ w skrzydle szpitalnym. Nikt nie wiedzia³, kto mu to zrobi³, nie przyzna³ siê. Gdy¿ nieznajomy o niesamowitej sile powiedzia³, ¿e jeœli ktokolwiek dowie siê o tym incydencie, to go dobije. Tak. Mê¿czyzna nosi³ pseudonim Septum.
- MyÂślaÂłem, Âże zamnÂą stoi S... - przerwaÂł. Nie mĂłgÂł powiedzieĂŚ tego pseudonimu. To mogÂło go zabiĂŚ. - ... KtoÂś inny.
SpojrzaÂł na dziewczynĂŞ.
- Przepraszam panienko, za moje maniery, nie powinienem przerywaĂŚ z kimÂś rozmowy - ByÂło nz pierwszy rzut oka widaĂŚ, Âże byÂł arystokratÂą. UkÂłoniÂł siĂŞ. ZnaÂł dobre maniery, i wykorzystywaÂł je. No... chyba, Âże byÂł gÂłodny.

Ch³opak patrzy³ na nich obojêtnie, zreszt¹ wszystkich tak traktowa³, jednakowo chyba ¿e zna³ owych ludzi ju¿ d³ugo, przygl¹da³ im siê po czym przeskoczy³ furtkê która ich od siebie oddziela³a i przeszed³ ko³o nich nic nie mówi¹c, tylko oczywiœcie jego kochany w¹¿ jak zawsze reagowa³ syczeniem puki nie przeszli kawa³ek dalej, pupil mia³ istny charakter po panu, lecz w wiêkszym stopniu po chwili marszu zatrzyma³ siê i usiad³ na trawie po czym siê po³o¿y³ i spojrza³ w niebo, uczony by³ od dziecka ¿e w niebie, chmurach czy gwiazdach zapisany jest los dla ka¿dego ¿yj¹cego stwora, nie raz k³ad³ siê tu o tej porze dnia i próbowa³ odczytaÌ jakieœ znaki, jednak bez skutku, lecz te¿ siê nie podawa³, nie chcia³ te¿ przerywaÌ im w rozmowie

Na widok wê¿a, Renfri znów siê napuszy³a. Kotka syknê³a jedynie, po czym podrepta³a do dziewczyny. Nigdzie nie jest tak bezpiecznie, jak przy boku w³aœcicielki. Ponownie wrócili do tematu treningu czarnow³osej. W g³owie Aizawy kr¹¿y³o jedno, g³ówne pytanie - czy ona na pewno chce trenowaÌ? Czy nie lepiej daÌ sobie spokój i przy pierwszej lepszej okazji broniÌ siê na tyle, ile umie. Prawdê mówi¹c nikogo nie prosi³a o to, by stawaÌ siê t¹... hybryd¹. Wola³a swoje dawne ¿ycie. I jego. Jednak nie ma sensu wracaÌ do tego, co by³o. Czasu i tak siê nie da cofn¹Ì... Chyba, ¿e ona czegoœ nie wie, co jest równie¿ prawdopodobne. Ehh... Co jej szkodzi? Mo¿e Reita lepiej sobie poradzi na samym pocz¹tku, ni¿ Anabell? Swoj¹ drog¹ ona, to mia³a cierpliwoœÌ. To trzeba przyznaÌ. Przecie¿ ile b³êdów pope³ni³a Minako... Tego chyba nie da siê zliczyÌ. Po czêœci wszystko by³o zwi¹zane z ow¹ mieszank¹ ras. Przynajmniej tak jej t³umaczy³a blondynka.
- Niech bĂŞdzie. ChcĂŞ z TobÂą trenowaĂŚ. - wzrok zatrzymaÂła na chÂłopaku - Ale Âżeby nie byÂło, Âże nie ostrzegaÂłam.
DodaÂła nieco ciszej. Okej. SÂłuch moÂże nie ma aÂż tak wyczulony, by sÂłyszeĂŚ coÂś dokÂładniej. Tak samo wĂŞchu. Z si³¹ bywa ró¿nie.G³ównie chyba zaleÂży od adrenaliny. Chyba... ZaÂś zrĂŞcznoœÌ? To ma najlepiej wyĂŚwiczone, wiĂŞc problemu nie powinna mieĂŚ. KiwnĂŞÂła gÂłowÂą na znak, Âże zrozumiaÂła. 
- Czyli najpierw muszĂŞ doszlifowaĂŚ zmysÂły?

PopatrzyÂł na czerwonookiego wrogim wzrokiem, ciskajÂąc w niego wzrokowymi bÂłyskawicami. Nie lubiÂł, gdy ktoÂś uwaÂżaÂł go za gorszego. Sam mĂłgÂł, ale inni nie mogli. ZaniÂżaÂł sam sobie opiniĂŞ i  nie pozwoli tego innym robiĂŚ.
- Skoro w 1/2 jest demonem, mogĂŞ jÂą pod tym wzglĂŞdem wyszkoliĂŚ, aby umiaÂła koÂżystaĂŚ z ciemnych mocy. Ona sama wybierze kim chciaÂłaby byĂŚ w peÂłni i po treningach sama wybierze kim bĂŞdzie.
UkÂłoniÂł siĂŞ delikatnie, bo tego kultura wymagaÂła. Sam braÂł  przykÂład z prefekta, bo uwaÂżaÂł, Âże sam nigdy nie osiÂągnie tyle co on. StaraÂł siĂŞ, ale i tak nigdy za pewne nie pokona ZabĂłjcy Uruhy. ChciaÂł byĂŚ lepszy, staraÂł siĂŞ, ale jak zawsze mu to nie wychodziÂło. Mimo to uznaÂł, Âże podczas treningu z dziewczynÂą sam moÂże siĂŞ wiele nauczyĂŚ. WiedziaÂł o tym. ByÂł bardzo dobrze wyuczony. Gorzej nieco jedynie z walki wrĂŞcz. PotrafiÂł siĂŞ posÂługiwaĂŚ mieczem, Âłukiem i innymi broniami, ale sÂłabo mu szÂła walka wrĂŞcz. Niestety tego jej nie nauczy. KaÂżdy ma jakiÂś sÂłaby punkt.

-Nie masz racji Reita ona nie jest demonem a upadÂłym jest ró¿nica w zwiÂązku z tym upadli nie do³¹czyli jeszcze do szatana i nie stali siĂŞ demonami a trening takiego stworzenia jest doœÌ skomplikowany jeÂśli jej zÂło wymknie siĂŞ z pod kontroli bĂŞdzie naprawdĂŞ Âźle, nie wiem czy wiesz ale 7 lat temu jak zacz¹³em naukĂŞ w tej szkole byÂła taka sytuacja dokÂładnie taka sama jak jej, mÂłodzieniec niestety pozwoliÂł na to Âże to zÂło zapanowaÂło nad jego ciaÂłem po za uczniami z ostatniego roku przeÂżyÂłem i nauczycielami tylko ja, widziaÂłem ÂśmierĂŚ innych uczniĂłw 
patrzy³ na nich bez emocji jak by to co teraz powiedzia³ by³o czymœ normalnym czymœ co ju¿ siê zdarzy³o jak w ksi¹¿ce widaÌ by³o ¿e wiele przeszed³ chodŸ by z oczu lecz nie bylo w nich ani ziarenka wspó³czucia czy ¿alu wrêcz jak to opowiada³ s³ychaÌ by³o satysfakcjê z tego ¿e by³ tego œwiadkiem po czym uœmiechn¹³ siê pod nosem podle i spojrza³ na nich rozbawiony
-Wybaczcie ale to mnie bawi z kwestii czasu,jej trening musi polegaÌ na szlifowaniu obu ras nie mo¿e pozwoliÌ na zapanowanie jakiejkolwiek ale zanim to zrobi musi obie moce uwolniÌ co nie jest proste, a co do tego ¿e wiem z jakiej rasy siê wywodzisz ... no có¿ to widaÌ po oczach, jak to mówi¹ oczy to zwierciad³o duszy
spojrzaÂł na niÂą lekko uÂśmiechniĂŞty

Dziewczyna sÂłuchaÂła uwaÂżnie, jak Tom opowiadaÂł o incydencie sprzed paroma latami. Nie wiedziaÂła co powiedzieĂŚ, wiĂŞc po prostu milczaÂła. A w Âśrodku wrĂŞcz siĂŞ gotowaÂła. Skoro tamten chÂłopak poddaÂł siĂŞ ciemnej mocy, to ona tym bardziej to zrobi. I co wtedy? Nie, nie, nie, nie... I jeszcze raz nie! JeÂśli tak miaÂłoby to wszystko wyglÂądaĂŚ, to ten trening nie ma sensu. JuÂż lepiej niech nie wybudza swojej mocy i niech wszyscy bĂŞdÂą bezpieczni. Nikogo nie miaÂłaby na sumieniu, ani wina nie zÂżeraÂłaby jÂą od Âśrodka. SwojÂą drogÂą ciekawe, czy Anabell o tym wiedziaÂła. W koĂącu nic jej o tym nie wspominaÂła, choĂŚ powinna. Mimo, Âże to wszystko wywoÂłaÂło u niej wzburzone emocje, na zewnÂątrz okazywaÂła stoicki spokĂłj. Jak zawsze z resztÂą. A wiĂŞc to tak siĂŞ dowiedziaÂł. Niesamowite. Aizawa kiwnĂŞÂła wolno gÂłowÂą w stronĂŞ czarnowÂłosego na znak, Âże rozumie. NastĂŞpnie westchnĂŞÂła ciĂŞÂżko, wzrok wbijajÂąc gdzieÂś na bok.
- MoÂże lepiej temat treningu zostawiĂŚ na kiedy indziej? - mruknĂŞÂła - Tak chyba bĂŞdzie najlepiej.
Dla niej. Dla wszystkich. Minako w spokoju zajmie siĂŞ Âłucznictwem. BĂŞdzie udoskonalaÂła swojÂą technikĂŞ. I tym, w razie jakiegokolwiek niebezpieczeĂąstwa, bĂŞdzie siĂŞ broniÂła. ChoĂŚ jak na razie nie byÂła w takiej sytuacji, wÂątpliwa sprawa, by nagle siĂŞ znalazÂła.

Ostatnio edytowany przez Minako (2015-01-20 22:04:23)

Nie wiedziaÂł co powiedzieĂŚ. ByÂło mu przykro i to jak. Ale nie powie chÂłopakowi "wszystko bĂŞdzie dobrze" , albo "wspó³czujĂŞ", wiedziaÂł jak to jest. CzÂłowiek gorzej siĂŞ czuje po takich sÂłowach. Powinno siĂŞ  wierzyĂŚ, Âże wiĂŞcej siĂŞ to nie powtĂłrzy, Âże jutro bĂŞdzie dobrze, ale tak naprawdĂŞ nie jest to prawda. Ale nie warto siĂŞ zamykaĂŚ w sobie. PrzecieÂż to co siĂŞ wydarzyÂło juÂż nie wrĂłci, czasu nie da siĂŞ cofn¹Ì. PogszedÂł do chÂłopaka i odwrĂłciÂł go w swojÂą stronĂŞ, przytulajÂąc go. WiedziaÂł, Âże chÂłopak moÂże go odepchn¹Ì, ale mimo wszystko sprĂłbowaÂł. Nie sÂą waÂżne sÂłowa. Czasem nawet zbĂŞdne. To czyny siĂŞ liczÂą i wiedziaÂł, Âże brunet mimo iÂż tego nie okazuje, cierpi. Tak, on teÂż cierpiaÂł. Mimo to pozbieraÂł siĂŞ, bo miaÂł wsparcie,  ktĂłre w tym momencie postanowiÂł ofiarowaĂŚ.
- MiaÂłem kiedyÂś przyjaciela. ByÂł wspaniaÂły, baÂłem siĂŞ Âże mogĂŞ go straciĂŚ. I straciÂłem go. ZabiÂł go dotÂąd nie zÂłapany mĂŞÂżczyzna nieznanej rasy. Ale nie zaÂłamaÂłem siĂŞ. WiedziaÂłem, Âże on zrobiÂłby wszystko by mnie uratowaĂŚ. I ja zrobiĂŞ to samo.
Po jego policzku spÂłynĂŞÂła jedna samotna Âłza. Rozdrapywanie starych ran boli, ale robiÂł to dla niego.WiedziaÂł, Âże nie wolno siĂŞ poddawaĂŚ i nie pozwoli, by nikt inny to zrobiÂł. Zawsze siĂŞ uÂśmiechaÂł, dla niego. PrzecieÂż uÂśmiech jest jak szczĂŞÂście. UÂśmiech to jedyne dziĂŞki czemu nie upadÂł.
- KamieĂą Filozoficzny potrafi wskrzesiĂŚ zmarÂłych. ZnajdĂŞ go. Dla ciebie. Dla nas.